جلد 11، شماره 4 - ( فصلنامه علمی - پژوهشی بيماري‌هاي پستان ايران 1397 )                   جلد 11 شماره 4 صفحات 38-28 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- دانشگاه خوارزمی تهران ، Bahmanchegini8@gmail.com
2- دانشگاه خوارزمی تهران
چکیده:   (4968 مشاهده)
مقدمه: سرطان پستان بیماری است که تشخیص آن به خودی خود استرس ‏زاست و سرریز این استرس به شکل استرس زناشویی بر رابطه زوجین تاثیر می‏گذارد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان عقلانی- هیجانی-رفتاری بر استرس زناشویی زوجین مبتلا به سرطان پستان شهر قزوین بود.
روش بررسی: روش این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن، پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مبتلا به سرطان پستان بود که در مهر ماه 1397 برای پیگیری درمان به بیمارستان ولایت شهر قزوین مراجعه کرده بودند. شیوه نمونه ‏گیری این پژوهش به صورت نمونه‏گیری غیرتصادفی از نوع در دسترس بود و از میان کلیه زوجینی که در مهر ماه 1397 به بیمارستان ولایت مراجعه کرده بودند تعداد 60  زن به صورت در دسترس انتخاب و مورد آزمون قرار گرفتند، در انتها تعداد 18 زن به همراه همسرشان (18 زوج) که در مقیاس استرس زناشویی نمره‏ی بالاتر از میانگین کسب کرده بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند و در ادامه تنها گروه آزمایش تعداد 8 جلسه (هر جلسه دو ساعت) تحت آموزش قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه استرس زناشویی استکهلم-تهران (STMMS)  بود. و داده‏ها با استفاده از روش تجزیه و تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.
یافته ‏ها: نتایج نشان داد گروه آزمایش و گواه از لحاظ متغیر استرس زناشویی تفاوت معنی‏ داری با یکدیگر دارند (p<0/001) به طوری که استرس زناشویی در زوجینی که در گروه آزمایش بودند، به طور معناداری کمتر از گروه گواه بود (p<0/001).
نتیجه‏ گیری: بر اساس یافته‏ های این پژوهش می‏ توان نتیجه گرفت که آموزش درمان عقلانی- هیجانی- رفتاری موجب کاهش استرس زناشویی زوجین مبتلا به سرطان پستان شده است.
متن کامل [PDF 655 kb]   (2507 دریافت)    
نتیجه‏ گیری: بر اساس یافته‏ های این پژوهش می‏ توان نتیجه گرفت که آموزش درمان عقلانی- هیجانی- رفتاری موجب کاهش استرس زناشویی زوجین مبتلا به سرطان پستان شده است.

نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1397/10/8 | پذیرش: 1397/11/15 | انتشار: 1397/11/29

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.