جلد 12، شماره 3 - ( فصلنامه علمی - پژوهشی بيماري‌هاي پستان ايران 1398 )
جلد 12 شماره 3 صفحات 59-47 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج
2- دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز ، mva260@yahoo.com
3- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
2- دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز ، mva260@yahoo.com
3- دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
چکیده: (4810 مشاهده)
مقدمه: این پژوهش با هدف مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی با زوج درمانی یکپارچه نگر بر تعارضات زناشویی زوجین دارای همسر مبتلا به سرطان پستان انجام گرفت.
روش بررسی: در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری در دسترس200 نفر از بین زنان مبتلا به سرطان پستان و همسران آنان که در سال 1397 به مرکز آموزشی و درمانی بیمارستان الزهرا تبریز مراجعه کردند، انتخاب و 45 نفر از زنانی که نمرات بالایی در پرسشنامه تعارض زناشویی کسب کردند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. یکی از گروه های آزمایش طی 16 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و گروه آزمایش دیگر تحت زوج درمانی یکپارچه نگر طی 16 جلسه قرار گرفت، اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی بر کاهش تعارض زناشویی موثر است (05/0>P). بر اساس نتایج، زوج درمانی یکپارچه نگر منجر به کاهش تعارض زناشویی زنان مبتلا به سرطان میگردد (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی با زوج درمانی یکپارچه نگر بر تعارضات زناشویی زوجین دارای همسر مبتلا به سرطان پستان وجود ندارد (05/0< P).
نتیجه گیری: با توجه به نتایج درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و زوج درمانی یکپارچه نگر به عنوان یک درمان انتخابی برای حل مشکلات فردی و ارتباطی زوجین مبتلا به سرطان پستان به کار برده شود.
روش بررسی: در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری در دسترس200 نفر از بین زنان مبتلا به سرطان پستان و همسران آنان که در سال 1397 به مرکز آموزشی و درمانی بیمارستان الزهرا تبریز مراجعه کردند، انتخاب و 45 نفر از زنانی که نمرات بالایی در پرسشنامه تعارض زناشویی کسب کردند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. یکی از گروه های آزمایش طی 16 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و گروه آزمایش دیگر تحت زوج درمانی یکپارچه نگر طی 16 جلسه قرار گرفت، اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی بر کاهش تعارض زناشویی موثر است (05/0>P). بر اساس نتایج، زوج درمانی یکپارچه نگر منجر به کاهش تعارض زناشویی زنان مبتلا به سرطان میگردد (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی با زوج درمانی یکپارچه نگر بر تعارضات زناشویی زوجین دارای همسر مبتلا به سرطان پستان وجود ندارد (05/0< P).
نتیجه گیری: با توجه به نتایج درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و زوج درمانی یکپارچه نگر به عنوان یک درمان انتخابی برای حل مشکلات فردی و ارتباطی زوجین مبتلا به سرطان پستان به کار برده شود.
متن کامل [PDF 944 kb]
(2444 دریافت)
نتیجه گیری: با توجه به نتایج درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد انطباق یافته زوجی و زوج درمانی یکپارچه نگر به عنوان یک درمان انتخابی برای حل مشکلات فردی و ارتباطی زوجین مبتلا به سرطان پستان به کار برده شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1398/3/4 | پذیرش: 1398/6/23 | انتشار: 1398/8/22
دریافت: 1398/3/4 | پذیرش: 1398/6/23 | انتشار: 1398/8/22
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |