جلد 14، شماره 3 - ( فصلنامه بیماری های پستان ایران 1400 )
جلد 14 شماره 3 صفحات 33-23 |
برگشت به فهرست نسخه ها
امین عیسی نژاد1 
، بهروز غریب 2، علی قنبری مطلق3 ، سمیه نظری1
، بهروز غریب 2، علی قنبری مطلق3 ، سمیه نظری1
1- دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد
2- بیمارستان نفت
3- مرکز تحقیقات سرطان، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
2- بیمارستان نفت
3- مرکز تحقیقات سرطان، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
چکیده: (2437 مشاهده)
مقدمه: فعالیت ورزشی به عنوان یک دارو برای کنترل و درمان سرطان و عوارض ناشی از آن پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر 12 هفته تمرین هوازی تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر مولفه های کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت هورمون درمانی بود.
روش بررسی: 39 نفر بیمار مبتلا به سرطان پستان بر اساس معیارهای تعیین شده و داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کرده و به‌صورت تصادفی به سه گروه: تناوبی شدید (13 نفر)، تداومی با شدت متوسط (14 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرینی به مدت 12 هفته و به‌صورت سه جلسه در هفته تمرینات ورزشی خود را به انجام رساندند. شاخص کیفیت زندگی از طریق پرسشنامه ارزیابی عملکردی درمان سرطان (FACT) در دو مرحله قبل و بعد از شروع مداخله سنجش شد. از آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: مشاهده شد که بهزیستی جسمانی در گروه تمرینات تداومی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دار یافته بود (0/010=P). همچنین، بعد عاطفی در هر دو گروه تمرینات تناوبی شدید (0/010=P) و تداومی با شدت متوسط (0/016=P) نسبت به گروه کنترل بهبود معنی داری یافته بود. علاوه براین، تفاوت معنی دار بین گروه تناوبی شدید با گروه کنترل (0/050=P) در بعد عملکردی مشاهده شد. در مجموع نمره کل کیفیت زندگی در هر دو گروه تمرینات تناوبی شدید (0/001=P) و تمرینات تداومی با شدت متوسط (0/005=P) نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دار داشت.
نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه نشان داد که هر دو برنامه تمرینات تداومی و تناوبی شدید موجب بهبود شاخص کیفیت زندگی در بیماران می شود، با این حال به نظر می رسد که برای مقایسه دقیق تر این برنامه ها، حجم نمونه بزرگتری لازم باشد.
روش بررسی: 39 نفر بیمار مبتلا به سرطان پستان بر اساس معیارهای تعیین شده و داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کرده و به‌صورت تصادفی به سه گروه: تناوبی شدید (13 نفر)، تداومی با شدت متوسط (14 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرینی به مدت 12 هفته و به‌صورت سه جلسه در هفته تمرینات ورزشی خود را به انجام رساندند. شاخص کیفیت زندگی از طریق پرسشنامه ارزیابی عملکردی درمان سرطان (FACT) در دو مرحله قبل و بعد از شروع مداخله سنجش شد. از آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: مشاهده شد که بهزیستی جسمانی در گروه تمرینات تداومی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دار یافته بود (0/010=P). همچنین، بعد عاطفی در هر دو گروه تمرینات تناوبی شدید (0/010=P) و تداومی با شدت متوسط (0/016=P) نسبت به گروه کنترل بهبود معنی داری یافته بود. علاوه براین، تفاوت معنی دار بین گروه تناوبی شدید با گروه کنترل (0/050=P) در بعد عملکردی مشاهده شد. در مجموع نمره کل کیفیت زندگی در هر دو گروه تمرینات تناوبی شدید (0/001=P) و تمرینات تداومی با شدت متوسط (0/005=P) نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دار داشت.
نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه نشان داد که هر دو برنامه تمرینات تداومی و تناوبی شدید موجب بهبود شاخص کیفیت زندگی در بیماران می شود، با این حال به نظر می رسد که برای مقایسه دقیق تر این برنامه ها، حجم نمونه بزرگتری لازم باشد.
واژه‌های کلیدی: تمرینات تناوبی شدید، بهزیستی اجتماعی، بهزیستی جسمانی، بهزیستی عاطفی، بهزیستی عملکردی
متن کامل [PDF 6218 kb]
(1468 دریافت)
نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه نشان داد که هر دو برنامه تمرینات تداومی و تناوبی شدید موجب بهبود شاخص کیفیت زندگی در بیماران می شود، با این حال به نظر می رسد که برای مقایسه دقیق تر این برنامه ها، حجم نمونه بزرگتری لازم باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1399/12/25 | پذیرش: 1400/4/26 | انتشار: 1400/8/1
دریافت: 1399/12/25 | پذیرش: 1400/4/26 | انتشار: 1400/8/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |