آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
مجله علمی بیماری های پستان ایران
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه بهداشت باروری، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران
2- گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی، دانشکده بهداشت، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران ،alesaleh70@yahoo.com
2- گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی، دانشکده بهداشت، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران ،
چکیده: (19 مشاهده)
سرطان پستان شایع‌ترین سرطان در میان زنان سنین باروری است (1). با پیشرفت روش‌های درمانی سرطان پستان و افزایش نرخ بقا، ضروری است موانعی که اغلب بازماندگان پس از اتمام درمان با آن روبرو می‌شوند، مورد توجه قرار گیرد. اگرچه غلبه بر سرطان نتیجه ارزشمندی است، اما بسیاری از بازماندگان با چالش‌های مداوم جسمی، عاطفی و اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند که مدت‌ها پس از درمان نیز ادامه می‌یابد (2).
یکی از نگرانی‌های مهم و نادیده گرفته شده در بازماندگان سرطان، مشکلاتی است که در هنگام تصمیم به مادری با آن مواجه می‌شوند (3). با بهبود تشخیص و درمان زودهنگام، بسیاری از زنان جوان بر سرطان پستان غلبه می‌کنند، اما با چالش‌های مرتبط با باروری، تصمیمات پزشکی پیچیده و نگرانی‌های عاطفی پیرامون بارداری‌های آینده مواجه می‌شوند (4،3).
درمان‌های سرطان پستان، مانند شیمی‌درمانی، پرتودرمانی و هورمون‌درمانی، می‌توانند تأثیر قابل توجهی بر باروری داشته باشند و منجر به نارسایی زودرس تخمدان یا مشکلات باروری شوند. اگرچه گزینه‌هایی برای حفظ باروری مانند انجماد تخمک وجود دارد، اما بسیاری از بیماران یا از آنها اطلاعی ندارند یا با موانع مالی و سیستمی برای دسترسی به آنها مواجه می‌شوند (5). پوشش ناکافی حفظ باروری در بازماندگان سرطان پستان به دلیل عدم دسترسی، هزینه بالا، ضعف پوشش بیمه ای، عجله برای شروع درمان و اطلاعات ناکافی، به عنوان یکی از موانع اصلی حفظ باروری در ایران در نظر گرفته می‌شود (7،6). علاوه بر این، سوءتفاهم‌های اجتماعی و ترس از عود، فشارهای روانی ایجاد می‌کند که باعث می‌شود بسیاری از بازماندگان در برنامه‌ریزی برای خانواده خود احساس عدم اطمینان کنند (8).
در ایران، مسئله فرزندآوری نمادی از زنانگی است و ناباروری به هر دلیلی می‌تواند زندگی زناشویی را تهدید کند یا منجر به طلاق شود (9). از سوی دیگر، بارداری برای بسیاری از زنان پس از درمان سرطان پستان بیشتر به یک افسانه شبیه است تا واقعیت (10). تحقیقات اخیر، اطلاعات اطمینان‌بخشی در مورد ایمنی بارداری پس از سرطان پستان، حتی در موارد مثبت از نظر گیرنده هورمونی ارائه کرده است (11). با این حال، هنوز ضعف هایی در آموزش بیمار، آگاهی ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و پوشش بیمه‌ای مرتبط با حفظ باروری وجود دارد.
پروتکل‌های جدید توصیه می‌کنند که افراد مبتلا به سرطان در زمان تشخیص و در طول دوره بقا، از نظر ریسک‌های باروری مورد ارزیابی و مشاوره قرار گیرند. در نتیجه، گزینه‌هایی مانند انجماد جنین، تخمک و بافت تخمدان قبل از درمان به زنان توصیه شود. این پروتکل‌ها بر اهمیت ایجاد یک تیم چندرشته‌ای در مراکز انکولوژی تأکید می‌کنند. علاوه بر این، بحث‌ها در مورد هر روش حفظ باروری باید پوشش دهنده اثربخشی، خطرات بالقوه، نرخ احتمالی باروری، زمان انجام و هزینه‌های مرتبط باشد (13،12).
در ایران، گزینه‌هایی مانند انجماد تخمک، جنین و بافت تخمدان، همچنین تحریک کنترل شده تخمدان، سرکوب تخمدان با آنالوگ‌های GnRH و جابجایی تخمدان (اووفوروپکسی) در دسترس است. هر یک از این روش‌ها برای انواع خاصی از سرطان توصیه می‌شود و عواملی مانند وضعیت تأهل، سن، امکان به تأخیر انداختن درمان سرطان و استفاده از شیمی‌درمانی قبلی را در نظر می‌گیرد (14).
ما از جامعه پزشکی، سیاست‌گذاران و سازمان‌های حمایتی درخواست می‌کنیم تا مشاوره انکولوژیست‌ها در خصوص باروری در زمان تشخیص بهبود یابد تا تصمیم‌گیری آگاهانه را تضمین نماید، پوشش بیمه‌ای برای روش‌های حفظ باروری گسترش یابد، تحقیقات در مورد پیامدهای بارداری بلندمدت برای بازماندگان افزایش یابد و پشتیبانی روانی-اجتماعی برای رفع نگرانی‌های مربوط به مادری پس از سرطان ارائه شود. با پرداختن به این چالش‌ها، می‌توانیم بازماندگان سرطان پستان را برای انتخاب‌های آگاهانه در مورد آینده باروری خود توانمند سازیم و اطمینان حاصل کنیم امکان والدی برای این زنان فراهم می‌باشد. از توجه به این مسئله مهم سپاسگزاریم.
پروتکل‌های جدید توصیه می‌کنند که افراد مبتلا به سرطان در زمان تشخیص و در طول دوره بقا، از نظر ریسک‌های باروری مورد ارزیابی و مشاوره قرار گیرند. در نتیجه، گزینه‌هایی مانند انجماد جنین، تخمک و بافت تخمدان قبل از درمان به زنان توصیه شود. این پروتکل‌ها بر اهمیت ایجاد یک تیم چندرشته‌ای در مراکز انکولوژی تأکید می‌کنند. علاوه بر این، بحث‌ها در مورد هر روش حفظ باروری باید پوشش دهنده اثربخشی، خطرات بالقوه، نرخ احتمالی باروری، زمان انجام و هزینه‌های مرتبط باشد (13،12).
در ایران، گزینه‌هایی مانند انجماد تخمک، جنین و بافت تخمدان، همچنین تحریک کنترل شده تخمدان، سرکوب تخمدان با آنالوگ‌های GnRH و جابجایی تخمدان (اووفوروپکسی) در دسترس است. هر یک از این روش‌ها برای انواع خاصی از سرطان توصیه می‌شود و عواملی مانند وضعیت تأهل، سن، امکان به تأخیر انداختن درمان سرطان و استفاده از شیمی‌درمانی قبلی را در نظر می‌گیرد (14).
ما از جامعه پزشکی، سیاست‌گذاران و سازمان‌های حمایتی درخواست می‌کنیم تا مشاوره انکولوژیست‌ها در خصوص باروری در زمان تشخیص بهبود یابد تا تصمیم‌گیری آگاهانه را تضمین نماید، پوشش بیمه‌ای برای روش‌های حفظ باروری گسترش یابد، تحقیقات در مورد پیامدهای بارداری بلندمدت برای بازماندگان افزایش یابد و پشتیبانی روانی-اجتماعی برای رفع نگرانی‌های مربوط به مادری پس از سرطان ارائه شود. با پرداختن به این چالش‌ها، می‌توانیم بازماندگان سرطان پستان را برای انتخاب‌های آگاهانه در مورد آینده باروری خود توانمند سازیم و اطمینان حاصل کنیم امکان والدی برای این زنان فراهم می‌باشد. از توجه به این مسئله مهم سپاسگزاریم.
نوع مطالعه: نامه به سردبیر |
موضوع مقاله:
تغذیه، روانشناسی، ورزش
دریافت: 1404/2/12 | پذیرش: 1404/6/3
دریافت: 1404/2/12 | پذیرش: 1404/6/3
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
