زمینه و هدف: نقش مهم و حیاتی در عود مجدد تومور، سلول‌های آغازگر تومور (TICs) هستند. OCT4 ژنی است که محصول آن می‌تواند خواص مضری از جمله خود نوسازی، ظرفیت مزانشیمی اپیتلیال و مقاومت دارویی را به TICs اختصاص می‌دهد. OCT4، Sox2 و Nanog نیز دو ژن اساسی هستند که علاوه بر OCT4 در سلول‌های بنیادی تنظیم می‌شوند. از سوی دیگر، سلول‌های بنیادی طبیعی در برابر داروهای گیاهی مختلف مانند کورکومین مقاومت بیشتری دارند. بر این اساس هدف اصلی ما در این مطالعه بررسی تغییر بیان ژن‌های مذکور پس از درمان با کورکومین در سلول‌های سرطانی پستان، سلول‌های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان (hBM-MSCs) و سلول‌های فیبروبلاست غیر توموری (HSFPI3) است.
روش بررسی: تست MTT و AnnexinV/PI برای محاسبه غلظت موثر کورکومین انجام شد. برای ارزیابی سطح بیان OCT4 و Nanog، روش real-time PCR مورد استفاده قرار گرفت؛ از این تست برای تعیین میزان تغییر بیان mRNA ژن‌های مذکور در سلول‌های MDA-MB231، hBM-MSCs و HSFPI3 پس از تیمار با کورکومین استفاده شد.
یافته‌ها: نانوکورکومین در غلظت μM 5/17 باعث القای 50 درصد مرگ در سلول‌های سرطانی MDA-MB231 پس از 24 و 36 ساعت شد. تیمار سلول‌هایسلول‌های نرمال hBM-MSC با این غلظت و در زمان‌های گفته شده به طور میانگین به ترتیب %39/4 و 19/7% و در HSFPI3 به طور میانگین 41/10% و 03/11%گزارش شد. پس از 36 ساعت تیمار با DNC، بیان mRNAی Oct4-B1 در هر دو سلول طبیعی در مقایسه با نمونه‌های تیمار نشده به طور قابل توجهی افزایش یافت. در سلول‌های HSFPI3 بیان mRNAی نانوگ پس از این تیمار افزایش یافت. پس از تیمار سلول‌های MDA-MB231 با DNC، میزان بیان ژن‌های Oct4-B1 و Nanog به ترتیب به طور میانگین 7/0 و 54/0کاهش یافت.
نتیجه‌گیری: سلول‌های غیر توموری در مقایسه با سلول‌های سرطانی به درمان کورکومین مقاوم تر هستند. این حداقل تا حدی به دلیل الگوی بیان متفاوت ژنها در این سلولهاست. به نظر می‌رسد نشانگرهای پرتوانی شامل Oct4-B1 و Nanog نقش مهمی در مقاومت این سلول‌هایسلول‌های غیر توموری به کورکومین دارند.