فردین مرادی منش، خدیجه باباخانی،
جلد ۱۰، شماره ۴ - ( فصلنامۀ علمی - پژوهشی بيماري‌هاي پستان ايران ۱۳۹۶ )
چکیده
چکیده
مقدمه: ﺳﺮﻃﺎن پستان ﻳﻜﻲ از ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ سرطانها در ﺑﻴﻦ زﻧﺎن است. اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﺳﺮﻃﺎن پستان ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻓﺮاد را ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻣﺸﻜﻼت روانﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻛﻨﺪ و از خودکارآمدی و ﻛﻴﻔﻴﺖ زﻧﺪﮔﻲ آنها بکاهد. ﻫﺪف اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺮرﺳﻲ اثربخشی گروه درمانی شناختی-رفتاری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی در زﻧﺎن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺳﺮﻃﺎن پستان بود.
روش بررسی: در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ از طرح نیمه آزﻣﺎﻳﺸﻲ از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری در دسترس از ﺑﻴﻦ زﻧﺎن مبتلا ﺑﻪ ﺳﺮﻃﺎن پستان مراجعهکننده به بخش سرطان بیمارستان امام خمینی شهر تهران تعداد ۳۲ آزمودنی انتخاب شدند. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﻲ در دو گروه آزﻣﺎﻳﺶ و ﮔﻮاه (هر گروه ۱۶ نفر) ﮔﻤﺎرده شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۲ ساعته تحت گروه درمانی شناختی-رفتاری قرار گرفت، اﻣﺎ ﮔﺮوه گواه مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی شرر و فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی ویر و شربورن (SF-۳۶) بودند. دادهﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزمون ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻮوارﻳﺎﻧﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻐﻴﺮه ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮار گرفت.
یافته ها: نتایج ﻧﺸﺎن داد ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ و ﮔﻮاه از ﻟﺤﺎظ ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎی خودکارآمدی و ﻛﻴﻔﻴﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﻲداری با یکدیگر دارند (۰۰۱/۰>P). به طوری که کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان مبتلا به سرطان گروه آزمایش که تحت گروه درمانی شناختی- رفتاری قرار گرفته بودند به طور معناداری بیشتر از کیفیت زندگی و خودکارآمدی زنان گروه گواه بود (۰۰۱/۰>P).
نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که گروه درمانی به شیوه شناختی-رفتاری میتواند بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به سرطان پستان مؤثر باشد.
