مجله علمی

  مقدمه: شیوع ماستالژیا(درد سینه) در زنان ۷۰% می­باشد و اکثراً به صورت دوره­ای کمی قبل یا در حین قاعدگی اتفاق می­افتد. ماستالژیا می­تواند در هر زمانی و بدون ارتباط با زمان قاعدگی اتفاق بیافتد. برای درمان ماستالژیا داروهای مختلفی تجویز می­شود که یکی از این درمانها استفاده از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی می­باشد. در این مطالعه به بررسی مقایسه­ای تأثیر قرص دیکلوفناک خوراکی و ژل دیکلوفناک بر روی ماستالژیا پرداخته شده است.

  مواد و روشها: مطالعه کارآزمایی بالینی ،بر روی ۶۰ بیمار مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی اصفهان با علایم ماستالژیا (هر دو نوع دوره ایی وغیر دوره ایی)در سال ۱۳۸۹ انجام شده است..میزان شدت درد بر اساس معیار VAS در بیماران مشخص گردید. بیماران به دو گروه ۳۰ نفره تقسیم شده ، گروه اول تحت درمان با قرص و گروه دوم تحت درمان با ژل دیلوفناک قرار گرفته بمدت دو ماه تحت پیگیری قرار گرفتند. سپس اطلاعات بدست آمده تجزیه و تحلیل آماری شدند.

  نتایج: مطالعه نشان داد روند تغییرات شدت درد در دو گروه سیر نزولی داشته و هر دو دارو بطور معنی داری توانسته اند از شدت درد بکاهند و تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهد نشد .

  پیشنهاد: داروی دیکلوفناک باعث کاهش شدت ماستالژیا در زنان مبتلا میشود. همچنین با توجه به اثر یکسان قرص و ژل دیکلوفناک در کاهش درد سینه ،احتمالا استفاده از ژل دیکلوفناک با کاهش بروز علایم گوارشی، مناسبتر به نظر میرسد.

اثر شش هفته تمرین استقامتی بر انکوستاتین-M بافت عضلانی و تومور در موش‌های مبتلا به سرطان پستان

زهرا منظری توکلی: دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه تربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، ایران

صادق امانی شلمزاری: گروه فیزیولوژی ورزش دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزش، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

عبدالرضا کاظمی: گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه ولی عصر، رفسنجان، ایران

چکیده

مقدمه: انکوستاتین– M(OSM) مایوکاین جدیدی است که با انقباض عضلانی ترشح می­شود و از رشد تومور پستان وابسته به استروژن بازداری می‌کند. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی بر پروتئین OSM در بافت تومور و بافت عضلانی موش­های حامل سرطان پستان می­باشد.

روش بررسی: پس از آشنا سازی با محیط، تومور سرطان پستان وابسته به گیرنده استروژن ناشی از سلول ‌سرطانی MC۴-L۲ به ۱۶ سر موش­ بالب سی پیوند زده شد و آنها  به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (۸ سر) و تمرین (۸ سر) قرار گرفتند. گروه تمرین به مدت ۶ هفته و ۵ روز در هفته تمرینات استقامتی فزاینده را اجرا کردند. حجم تومور، غذای مصرفی و وزن موش­ها به صورت هفتگی اندازه­گیری شد. در پایان موش­ها قربانی شدند، بافت تومور و بافت عضله دوقلو برداشته شد و در ازت مایع فریز و در دمای °C۷۰- نگهداری شد. از آزمون  tمستقل و آنوا با اندازه‏گیری مکرر برای تحلیل یافته‏های استفاده شد. سنجش OSM با استفاده از کیت الایزای با کد نامبر csb- e۰۴۶۹۷m صورت گرفت.

یافته‏ها: تمرین ورزشی موجب کاهش معنی‏داری در حجم تومور و وزن نهایی تومور گروه تجربی نسبت به گروه کنترل گردید (۰۵/۰p=). همچنین، موش­های تمرین کرده وزن قلب و عضله بیشتری داشتند (۰۵/۰p=). نتایج آزمون T مستقل نیز اختلاف معنی‏دار بین دو گروه تمرین و کنترل را در میزان OSM درون تومور (۹۶/۳t=، ۰۰۱/۰p=)، درون عضله دوقلو (۴/۱۳t=؛ ۰۰۰۱p=)، وزن تومور (۷۲/۷t=، ۰۰۱/۰p=) و نسبت قلب به وزن موش (۵۴/۴t=، ۰۰۱/۰p=) نشان داد.

نتیجه‌گیری: با توجه به کاهش نسبت حجم تومور و وزن تومور و همچنین تغییرات OSM در گروه تمرین استقامتی به نظر می‌رسد این مایوکاین اثر بازدارنده در رشد تومور دارد. نسبت قلب به وزن موش‏ها حاکی از کارآمد بودن تمرینات استقامتی می‏باشد. لذا تمرینات استقامتی با شدت متوسط به عنوان روشی موثر برای کمک به درمان سرطان پستان وابسته به گیرنده استروژن پیشنهاد می‏شود.