مجله علمی

---

  مقدمه: بیومارکرهایی همچون گیرنده‌های استروئیدی، HER۲/neu و P۵۳ ، نقشی کلیدی در ارزیابی سیر بالینی، پیش‌آگهی و نیز تعیین نوع درمان سرطان پستان ایفا می‌نمایند. با وجود تحقیقات گسترده در این زمینه، اختلافات موجود در نتایج و نیز تأثیر عوامل جمعیتی در وضعیت این بیومارکرها، اهمیت بررسی‌های بیشتر در مناطق گوناگون از جمله کشور ایران را خاطرنشان می‌سازد. در مطالعه حاضر، ارتباط ژن‌های HER۲/neu ، p۵۳ ، ER و PR با میزان بقا در مبتلایان به سرطان پستان شهر مشهد ، مورد بررسی قرار گرفت.

  روش بررسی : این مطالعه بر روی ۳۳۹ بیمار مبتلا به سرطان پستان که از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۴ به بیمارستان‌های قائم ^(عج) و امید مشهد معرفی شده بودند، انجام گردید. به این منظور، وضعیت ایمونوهیستوشیمی بیومارکرها و نیز وضعیت بیمار در پیگیری‌های متوالی از نظر عود بیماری ثبت گردید. پیگیری بیماران تا پایان سال ۱۳۸۵ ادامه یافت.

  یافته‌ها : در ارزیابی ایمونوهیستوشیمی، به ترتیب۶/۴۶، ۸/۴۳، ۷/۵۱ و ۱/۳۶ درصد از بیماران از نظر ER ، PR ، HER۲/neu و p۵۳ مثبت بودند. همراهی ER با PR ( P < ۰,۰۰۱ ) و HER۲/neu با p۵۳ ( P = ۰.۰۴۱ ) به‌طور معنی داری مشاهده شد. همچنین بین ER با HER۲/neu ارتباط مستقیم و معنا‌داری مشاهده شد ( P = ۰.۰۰۱ ). در آنالیز بقاء، ارتباط معناداری بین بیومارکرها و بقای عاری از عود مشاهده نگردید.

نتیجه‌گیری : الگوی متفاوت بدست آمده در زمینه نقش پروگنوستیک بیومارکرهای سرطان پستان در منطقه شمال شرق کشور، نشان‌دهنده تأثیر عمده فاکتورهای جمعیتی در این زمینه است. با توجه به اینکه تاکنون مطالعه مشابهی در این منطقه انجام نشده است، بررسی حاضر می‌تواند مبنایی برای مطالعات گسترده‌تر در منطقه با تأکید بر زیرگروه‌های جمعیتی خاص باشد

---

  مقدمه: بسیاری از سرطان‌ها توسط خود زنان در هنگام خودآزمایی تشخیص داده‌می‌شوند. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین اعتمادبه‌نفس، خودکارآمدی، منافع و موانع درک شده با رفتار خودآزمایی پستان در رابطین بهداشتی زرندیه انجام شده‌است.

  روش بررسی : پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی‌- تحلیلی است که برروی ۱۰۶رابط بهداشتی شهرستان زرندیه انجام شده‌است. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه چندقسمتی شامل اطلاعات جمعیتی، سازه‌های اعتمادبه‌نفس، منافع و موانع درک شده، همچنین سؤالات عملکرد خودآزمایی پستان بوده‌است و داده‌ها با نرم‌افزار spss تجزیه و تحلیل شده‌اند.

  یافته‌ها : ۱۹% از نمونه‌ها خودآزمایی پستان را انجام می‌دادند. به‌طور متوسط ۴۶% از نمونه‌ها نمره قابل اکتساب منافع درک‌شده را به‌دست آوردند و ۸۳% از آن‌ها موانع پیش‌بینی‌ شده در راه انجام خودآزمایی را درک کرده‌ بودند و ترس از پیداکردن غده بیشترین مانع انجام خودآزمایی بود. در این مطالعه مشخص شد که سن، سطح تحصیلات، طول مدت همکاری با مرکز بهداشت، منافع و موانع درک‌شده، اعتمادبه‌نفس و خودکارآمدی در مجموع ۵/۳۸ درصد از پراکندگی مشاهده شده در رفتار خودآزمایی را توضیح می‌دهند که در بین این متغیرها اثر موانع درک‌شده و اعتمادبه‌نفس برای انجام خودآزمایی بیشتر بود.

نتیجه‌گیری : نتایج این مطالعه رابطه بین اعتمادبه‌نفس و منافع و موانع درک‌شده با انجام خودآزمایی پستان را تأیید می‌کند .

---

چکیده

مقدمه: سرطان پستان شایع‏ترین سرطان جمعیت زنان در جوامع امروزی است. میزان بقای مبتلایان به سرطان پستان بسیار تحت تاثیر کیفیت زندگی آنان است. از آنجاکه تجارب روان‌شناختی بیماران مبتلا به سرطان پستان تا حد زیادی بر روی کیفیت زندگی آنان موثر است، پژوهش حاضر با هدف شناخت تجارب روان‌شناختی مبتلایان به این بیماری انجام شده است.

روش بررسی: این مقاله یک مطالعه کیفی از نوع تحلیل محتوا و بر مبنای مصاحبه نیمه باز و نیمه ساختار یافته می‌باشد. شرکت‌کنندگان در این مطالعه ۱۵ نفر از بیماران مبتلا به سرطان پستان می‌باشند که بعد از جراحی پستان در حال دریافت شیمی‏درمانی یا پیگیری آن بوده و در زمان انجام پژوهش به کلینیک پژوهشکده سرطان پستان جهاد دانشگاهی مراجعه نموده‌اند. هیچ یک از بیماران متاستاز دوردست بیماری را نداشتند و در مرحله‌ کنترل شده‌ بیماری بودند. دلیل انتخاب این گروه، گذر از دوران بحرانی مواجهه با خبر بد سرطان و سپری شدن بخش اعظم درمان و رسیدن به یک ثبات نسبی در وضعیت بیماری بود. پس از کسب اجازه، در فضایی آرام و به دور از عوامل مداخله‌گر و در یکی از اتاق‏های خالی کلینیک در قالب چند پرسش باز و بدون جهت‌گیری از زنان شرکت کننده، مصاحبه به عمل آمد. مصاحبه با هر فرد ۳۰ دقیقه به طول انجامید و برای ضبط مصاحبه از شرکت‏کنندگان اجازه شفاهی گرفته شد. پس از چندبار مرور متن مصاحبه، نتایج مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: طیف سنی بیماران ۳۶ تا ۷۲ سال و تحصیلات بیماران از بی‏سواد تا کارشناسی بود. همه بیماران شرکت کننده در مطالعه متاهل و دارای ۱ تا ۳ فرزند بودند. برخی از بیماران پس از تشخیص احساس عصبانیت داشتند و برخی احساس غمگین بودن را عنوان می‌کردند. همچنین بیشتر بیماران به لزوم حمایت‏های روانی از طرف اعضای خانواده‌ خود در زمان شنیدن خبر ابتلا به سرطان، تاکید داشتند. برخی از بیماران عنوان کردند که سرطان اتفاق فاجعه باری در زندگیشان نبوده است. بیشتر بیماران آرزو نمی‏کردند که ای کاش به سرطان مبتلا نمی‏شدند، این درحالی است که اکثر بیماران تقریبا هر شب به مرگ می اندیشیدند.

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد با وجود اینکه اکثر بیماران در زمان اطلاع از تشخیص بیماری احساساتی چون عصبانیت یا غمگینی را داشتند، اما مرور زمان سبب کنار آمدن آنها با بیماری و عوارض آن شده است. به‏طوری‏که اکثر بیماران پس از انجام ماستکتومی، با وجود تغییر فاحشی که در ظاهر بدنشان ایجاد شده بود، با این موضوع کنار آمده بودند و هیچ‏کدام از این تغییر به عنوان تجربه‌ منفی یاد نکرده بودند. به نظر می‌رسد گذر زمان می‏تواند منجر به تغییر در تجارب روانی این بیماران شود.

---

مقدمه: امروزه ورزش برای بهبود کیفیت زندگی و سلامت عمومی بیماران مبتلا به سرطان پستان قویا توصیه می‏شود. مونوسیت‏ها نقش بسیار مهمی در ایمنی این بیماران ایفا می­کنند و درک بهتر پاسخ این سلول‏ها به ورزش می­تواند در تجویز هرچه بهتر ورزش در این بیماران کمک کند. هدف این مطالعه بررسی تغییرات زیرگروه­های مختلف مونوسیت‏ها در پی یک وهله ورزش تناوبی هوازی در بیماران مبتلا به سرطان پستان است.
روش بررسی: ده بیمار مبتلا به سرطان پستان که درمان‏های اولیه آنها حداکثر در طی سال گذشته به اتمام رسیده بود وارد مطالعه شدند. در ابتدا از بیماران یک آزمون قلبی­- تنفسی برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی آنها گرفته شد سپس براساس آن یک ورزش تناوبی با ۶۰% حداکثر بارکاری به دست آمده انجام شد. مونوسیت‏ها قبل، بلافاصله و یک ساعت بعد از آن با فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفتند. برای بررسی اثر زمان بر تغییرات مونوسیت‏ها و زیر دسته‎‏های آن از آزمون فریدمن استفاده شد.
یافته‏ ها: میانگین سنی شرکت‏کنندگان ۷,۱±۵۹ بود. در پاسخ به ورزش تغییرات معناداری در درصد مونوسیت‏های (p=۰,۰۱۶)CD۱۴+  و (p=۰,۰۱۶) CD۱۴+CD۱۶- مشاهده شد. به این صورت که در ابتدا افزایش(CD۱۴⁺: ۹%, p= ۰,۳۱۴; CD۱۴⁺CD۱۶^-: ۵%, p= ۰,۵۹۴) و سپس رو به کاهش (CD۱۴⁺: -۲۶%, p= ۰,۰۱۵; CD۱۴⁺CD۱۶^-: -۲۸%, p= ۰,۰۲۱) گذاشتند. مونوسیت‏های CD۱۴+CD۱۶+ هم تغییراتی داشتند هر چند این تغییرات از نظر آماری معنادار نبود (p= ۰,۰۹۷).
نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می‏توان گفت که یک جلسه ورزش تناوبی با افزایش درصد مونوسیت‏های CD۱۴+ و CD۱۴+CD۱۶- بلافاصله پس از ورزش و کاهش آن در یک ساعت بعد همراه است. اما به نظر می­رسد مونوسیت‏های CD۱۴+CD۱۶+ پاسخ معناداری به یک جلسه ورزش نمی‏دهند. مطالعات بیشتری لازم است تا  عملکرد این تغییرات  در پاسخ به ورزش و تاثیر تمرین ورزشی در این بیماران بررسی شود.
 

---

---

---